ജീവി​ത​ത്തിൽ ആവ​ശ്യ​ങ്ങൾ കുറ​ഞ്ഞു​വ​രുന്ന മനു​ഷ്യർ കുറ​യു​കയും ആവ​ശ്യ​ങ്ങൾ കൂടി​വ​രുന്ന മനു​ഷ്യർ കൂടു​കയും ചെയ്യുന്ന ഒരു കാല​മാ​ണി​ത്. പെരു​കി​വ​രുന്ന ആവ​ശ്യ​ങ്ങളെ ഒരു പു​ന​ര​വ​ലോ​കനം നടത്തി അവശ്യം വേണ്ട​വയെ നില​നിറുത്തു​വാനും അതിനു പുറ​മേ​യു​ള്ള​വയെ നിരാ​ക​രി​ക്കു​വാ​നു​മുള്ള വിവേകം അധി​ക​മാരും പുലർത്താ​റി​ല്ല. ഈ വിവേ​ക​മി​ല്ലാ​യ്മ​യാണു പല​പ്പോഴും മനു​ഷ്യരെ അക്ഷ​മരും അശാ​ന്ത​ചി​ത്ത​രു​മാ​ക്കി​ത്തീർക്കു​ന്ന​ത്. കാരണം ഓരോ​രു​ത്തരും വ്യക്തി​പ​ര​മായി അവ​ര​വ​രുടെ ആവ​ശ്യ​ങ്ങൾക്കാണ് പ്രാധാന്യം നല്കു​ന്ന​ത്. അതിന്റെ നിർവ​ഹ​ണ​ത്തി​നാ​യുള്ള പരി​ശ്ര​മ​ത്തി​നി​ട​യിൽ മറ്റാ​രു​ടെ​യെ​ങ്കിലും ന്യായ​മായ ആവ​ശ്യ​ങ്ങൾ തന്മൂലം ഹനി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നുണ്ടോ എന്നു അയാൾ ശ്രദ്ധി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​വി​ല്ല. ഒരു പക്ഷേ ഈയൊരു അശ്ര​ദ്ധ​കൊണ്ട് മറ്റൊ​രാൾക്കു​ണ്ടാ​വുന്ന പ്രയാ​സ​ങ്ങൾ പിന്നീട് അയാൾ എത്ര പ്രയ​ത്‌നി​ച്ചാലും പരി​ഹ​രി​ക്ക​പ്പെ​ടാ​വു​ന്ന​താ​യി​ത്തീ​രു​ക​യുമി​ല്ല. അതിന് ഒരു​ദാ​ഹ​ര​ണം പറ​യാം.

ഒരാൾ പുതി​യ​തായി വലി​യൊരു ഭവനം നിർമ്മി​ക്കാനുള്ള പണി​കൾ തുട​ങ്ങി. അതിന്റെ ആവ​ശ്യ​ത്തി​ലേ​ക്കായി വലിയ അള​വിൽ പാറയും മണലും ഇഷ്ടി​ക​യു​മെല്ലാം വരു​ത്തി. സ്വന്തം പറ​മ്പി​ൽ വേണ്ടത്ര ഇട​മി​ല്ലാ​തി​രു​ന്ന​തി​നാൽ റോഡി​ലേ​ക്കു​കൂടി ഈ സാമ​ഗ്രി​കൾ ഇറ​ക്കി​വ​യ്പ്പി​ച്ചു. അപ്പോ​ഴാണ് ഒരു ആംബു​ലൻസ് അതു​വഴി വന്ന​ത്. അപ​ക​ട​ത്തിൽപ്പെട്ട് മൃത​പ്രാ​ണനായ ഒരാളെ ആശു​പ​ത്രി​യി​ലേക്കു കൊണ്ടു​പോ​വു​ക​യാ​യി​രുന്നു ആംബു​ലൻസ്. പാറയും മണ​ലു​മെല്ലാം റോഡിൽ കൂടി​ക്കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന​തി​നാൽ വീതി​കു​റഞ്ഞ ആ റോഡിൽക്കൂടി പോകു​ന്ന​തിനോ മറ്റൊരു വഴി​യിൽക്കൂടി പോകു​ന്ന​തിനു വാഹനം തിരി​ച്ചെ​ടു​ക്കു​ന്ന​തിനോ കഴി​യാതെ ആംബു​ലൻസിന്റെ ഡ്രൈവർ വല്ലാതെ വിഷ​മിച്ചു. ഒടു​വിൽ മണി​ക്കൂ​റു​കൾക്കു​ശേഷം ആശു​പ​ത്രി​യി​ലെ​ത്തി​ച്ചപ്പോഴേക്കും അപ​ക​ട​ത്തിൽപ്പെ​ട്ടി​രു​ന്ന​യാൾ രക്തം വാർന്നു മര​ണ​പ്പെ​ടാനിട​യാ​യി.

ഇതൊരു പുതിയ സംഭ​വ​മ​ല്ല. ഇത്തരത്തിലുള്ള പല പല സംഭ​വ​ങ്ങൾ നമുക്കു പരി​ചി​ത​മാ​ണ്. ഇവിടെ സംഭവിച്ച ആ മര​ണ​ത്തിന്റെ പ്രധാന ഉത്ത​ര​വാ​ദി​യെന്നു പറ​യാ​വു​ന്നത് ആ റോഡിലെ ഗതാ​ഗ​തം തട​സ​പ്പെ​ടുത്തും​ വിധം നിർമ്മാ​ണ​സാ​മ​ഗ്രി​കൾ ഇറ​ക്കി​വ​യ്പ്പിച്ച മനു​ഷ്യൻ തന്നെ​യാ​ണ്. സ്വന്തം ആവശ്യം നിറ​വേ​റ്റു​ന്ന​തിൽ കാണിച്ച ധൃതിയും അതു​മൂലം മറ്റു​ള്ള​വ​രുടെ ഗതാ​ഗ​ത​സൗ​കര്യം മുട​ങ്ങി​പ്പോ​കു​മെന്ന കാര്യം അവ​ഗ​ണി​ച്ച​തു​മാ​ണ് ഒരു​വന്റെ ജീവൻ പൊലി​യാൻ കാര​ണ​മാ​യി​ത്തീർന്ന​ത്. മര​ണ​പ്പെ​ട്ടു​പോയ ആ സാധു​മ​നു​ഷ്യന്റെ ജീവൻ അയാൾക്കു തിരി​കെ​ക്കൊ​ടു​ക്കു​വാൻ കഴി​യുമോ?

അതി​നാൽ നമ്മുടെ ആവ​ശ്യ​ങ്ങൾ എത്ര ചെറു​താ​യി​രു​ന്നാലും വലു​താ​യി​രു​ന്നാലും അതിന്റെ നിർവഹ​ണ​ത്തി​നി​റ​ങ്ങു​മ്പോൾ അതു​കൊണ്ട് മറ്റാ​രു​ടെ​യെ​ങ്കിലും ന്യായ​മായ ആവ​ശ്യം നിഷേ​ധി​ക്ക​പ്പെ​ടാൻ ഇട​യാ​യി​ക്കൂ​ടാ. അഥവാ അങ്ങനെ ഇട​യാ​യാൽ അത് സ്വന്തം ആത്മാ​വിനെ തന്നെ സ്വയം നിന്ദി​ക്കു​ന്ന​താ​യി​ത്തീ​രും. ഈ ആത്മ​നിന്ദ ആത്മീ​യ​ത​യുടെ അപ്ര​കാ​ശ​ന​ത്തിൽ നിന്നു​മു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​താ​ണ്. ആത്മീ​യത പ്രകാ​ശ​മാ​ന​മാ​യി​രി​ക്കു​മ്പോ​ഴാണ് ഒരു​വൻ മറ്റു​ള്ള​വ​രുടെ ന്യായ​മായ ആവ​ശ്യങ്ങളെ മാനി​ക്കു​ന്നതും അതു ഹനി​ക്കാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​തും​. അതേസമയം ആത്മീ​യത അപ്ര​കാ​ശ​മാ​ന​മാ​യി​രു​ന്നാൽ മനു​ഷ്യൻ മനു​ഷ്യ​രൂ​പ​മുള്ള ചെകു​ത്താ​നായി മാറും.

ആത്മീ​യ​ത​യെ​ന്നത് എല്ലാ​വ​രി​ലു​മു​ള്ള​താ​ണ്. കാരണം അതു മനു​ഷ്യ​സൃ​ഷ്ട​മ​ല്ല. ഈശ്വ​ര​സൃഷ്ട​മാ​ണ്. എന്നാൽ ഉള്ളിലി​രിക്കുന്ന ആത്മീ​യ​തയെ കണ്ടെത്തേ​ണ്ടതും പ്രകാ​ശി​പ്പി​ക്കേ​ണ്ടതും പകർന്നു​കൊ​ടു​ക്കേ​ണ്ടതും അവ​ന​വൻ തന്നെ​യാ​ണ്. അതി​നുള്ള ജ്ഞാന​സാ​ധ​നാ​ മാർഗ്ഗ​ങ്ങ​ളാണു ഗുരു​ക്ക​ന്മാർ കാലാ​കാലം നമുക്ക് ഉപ​ദേ​ശിച്ചു നല്കി​യി​ട്ടു​ള്ള​ത്.

ഇന്നു ജീവി​ത​ത്തിൽ വന്നു​കൂ​ടുന്ന ആവ​ശ്യ​ങ്ങൾ സാധ്യ​മാ​ക്കു​ന്ന​തിനു വേണ്ട​തെല്ലാം വാങ്ങാനും വില്ക്കാ​നു​മുള്ള ഒരു കമ്പോ​ള​മായി ലോകം മാറി​യി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണ്. വേണ്ടത്ര പണ​മു​ണ്ടാ​യാൽ മതി അതിനെ​ന്നാണു മനു​ഷ്യൻ ധരി​ച്ചു​വെ​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​ത്. എന്നാൽ ഈ പണം കൊടു​ത്താൽ ലോക​ത്തിലെ ഒരു കമ്പോ​ള​ത്തിൽ നിന്നും വാങ്ങു​വാൻ കിട്ടാത്ത ചില​തെ​ല്ലാ​മു​ണ്ട്. ഇങ്ങനെ വാങ്ങാനും വില്ക്കാനും കഴി​യാത്ത ചില​താണ് ജീവി​ത​ത്തിന്റെ നട്ടെല്ല് ഭദ്ര​മാ​ക്കു​ന്നതും മനു​ഷ്യന്റെ ഹൃദയം ശുദ്ധ​മാ​ക്കു​ന്ന​തെന്നു​മുള്ള സത്യം മനു​ഷ്യൻ മറ​ന്നു​പോ​കു​ന്നു. വാങ്ങാ​നാ​വു​ന്ന​വ​യെല്ലാം ജീവി​ത​ത്തിനു താല്ക്കാ​ലി​ക​മായ ബാഹ്യ​സു​ഖ​മേ​കു​ന്ന​താ​ണെ​ങ്കിൽ വാങ്ങാ​നാ​വാ​ത്ത​വ​യാ​കട്ടെ ജീവി​ത​ത്തിനു ആന്ത​രി​ക​മായ ശാന്തിയും സുഖ​വു​മാണു കൈവ​രു​ത്തു​ന്ന​ത്.

സ്‌നേഹം, കാരു​ണ്യം, ത്യാഗം, ക്ഷമ, ധൈര്യം, സാഹോ​ദ​ര്യം, അഹിം​സ, ഭക്തി, സ്വാതന്ത്ര്യം തുട​ങ്ങിയ സനാ​ത​ന മൂല്യ​ങ്ങ​ളൊന്നും തന്നെ ഒരു കമ്പോ​ള​ങ്ങ​ളിൽ നിന്നും കിട്ടു​ന്ന​വ​യ​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു​തന്നെ ഇവ​യൊന്നും പണ​ത്തിനു അധീ​ന​വു​മ​ല്ല. മറ്റൊരുതര​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞാൽ പണം കൊടു​ത്താൽ കിട്ടുന്ന​വ​കൊ​ണ്ടുള്ള സുഖം നശ്വ​രവും പണം കൊടു​ത്താൽ കിട്ടാ​ത്ത​വ​കൊ​ണ്ടുള്ള സുഖം അന​ശ്വ​ര​വു​മാ​ണ്. കാരണം അവ​യി​ലാണു ആത്മീ​യ​ത​യുടെ പ്രകാ​ശ​മു​ള്ള​ത്. ഇങ്ങനെ ഈ മൂല്യ​ങ്ങ​ളുടെ വിനി​മ​യ​വാ​ഹ​ക​രായി മനു​ഷ്യൻ അവ​നി​ലുള്ള ആത്മീ​യ​തയെ പ്രകാ​ശ​വ​ത്താ​ക്കി​യാൽ ജീവി​തവും ലോകവും ശ്രേയ​സ്‌ക​ര​മാ​യി​ത്തീ​രും.

സ്വന്തം ആവ​ശ്യ​ത്തിനു പ്രാധാന്യം കല്പി​ക്കു​കയും മറ്റൊ​രാ​ളുടെ ആവ​ശ്യ​ത്തിനു അപ്ര​ധാന്യം കല്പി​ക്കു​കയും ചെയ്യു​ന്ന​വൻ ആരാ​യാലും അവ​നിലെ ആത്മീ​യ​ത ഇരു​ളി​ലാ​ണ്. അവൻ ആത്മീയ ഇരുൾ ബാധി​ച്ച​വ​നാ​ണ്. അവൻ തനിക്കു ചുറ്റി​ലു​മു​ള്ള​വരെ തനി​ക്കു​വേണ്ടി എങ്ങ​നെ​യൊക്കെ പ്രയോ​ജ​ന​പ്പെ​ടു​ത്താ​മെ​ന്നാണ് ചിന്തി​ക്കു​ന്ന​ത്. എന്നാൽ ആത്മീ​യ​പ്ര​കാ​ശ​മുള്ളവൻ മറ്റു​ള്ള​വ​രുടെ പ്രയോ​ജ​ന​ത്തി​നായി സ്വയം രൂപ​പ്പെ​ടു​ന്ന​വ​നാ​ണ്. അവൻ പറ​യു​ന്നതും ചിന്തി​ക്കു​ന്നതും പ്രവർത്തി​ക്കു​ന്നതും ആത്മാവിനെ തൊട്ടു​കൊ​ണ്ടാ​ണ്. ഇങ്ങനെ ആത്മാ​വിനെ തൊട്ടു​കൊണ്ടു നില്ക്കുന്ന കൃപാ​ലു​വായി മനു​ഷ്യൻ രൂപ​പ്പെ​ട​ണ​മെ​ന്ന​താ​യി​രു​ന്നു ഗുരു​ദേ​വ​തൃ​പ്പാ​ദ​ങ്ങ​ളുടെ സങ്ക​ല്പം. അതിന്റെ തുറന്ന വെളി​പാ​ടാണു 'അവ​ന​വ​നാ​ത്മ​സു​ഖ​ത്തി​നാ​ച​രി​ക്കു​ന്ന​വ​യ​പ​രന്നു സുഖ​ത്തി​നായി വരേണ' മെന്ന ആത്മോ​പ​ദേ​ശ​ശ​തക​ത്തിലെ വരി​കൾ.
ഈ വിധം സ്വന്തം ആവ​ശ്യ​ങ്ങളെ മറ്റു​ള്ള​വ​രുടെ ആവ​ശ്യ​ങ്ങ​ളു​മായി ഇണക്കി​നി​ർത്തു​ന്ന​വ​നെ​യാണ് സമൂഹം കാണു​ന്ന​ത്. അവ​നൊ​രി​ക്കലും അവന്റെ ആവ​ശ്യ​ത്തി​നു​വേണ്ടി ശബ്ദ​മു​യർത്തു​കയോ വീമ്പി​ള​ക്കു​കയോ ചെയ്യു​ക​യി​ല്ല. എന്നാൽ അവ​ന​വന്റെ ആവ​ശ്യ​ത്തെ​ക്കു​റിച്ച് നിര​ന്തരം ശബ്ദി​ക്കു​ന്ന​വനും വീമ്പി​ള​ക്കു​ന്ന​വനും തന്റെ ഓരോ ആവ​ശ്യ​ങ്ങളും അതി​നു​വേണ്ടിയുള്ള ഓരോ പരി​ശ്ര​മ​ങ്ങളും തനിക്ക് എന്താണു കൊണ്ടു​വ​രി​കെ​ന്ന​തിൽ തീർത്തും അജ്ഞനും അന്ധ​നു​മാ​ണ്. ഇത്തരം അന്ധ​ന്മാ​രാണു ലോകത്ത് ഇരുൾ കോരി​യി​ടു​ന്ന​ത്. അതു​കൊണ്ട് ആദ്യം ഈ ആത്മീ​യ​ഇ​രു​ളിൽ നിന്നും ആത്മീയ പ്രകാ​ശ​ത്തി​ലേ​ക്കു​യരു​വാ​നുള്ള ഒരു മന​പ്പാ​കത്തെ ഉണ്ടാ​ക്കു​ക​യാണ് വേണ്ട​ത്. അതിനു ഗുരു​ദേ​വന്റെ ചിന്തയും ധ്യാനവും പിന്തു​ടർന്നാൽ മതി.