വിദ്യാ​ഭ്യാ​സ​യോ​ഗ്യത കൂടു​ന്ന​ത​നു​സ​രിച്ച് അറിവ് കൂടു​മെ​ന്നാണു പൊതു​വേ​യുള്ള ധാര​ണ. ഇത് ശരി​യാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ മനു​ഷ്യർ തമ്മി​ലുള്ള വിവേ​ച​ന​ങ്ങ​ളെല്ലാം നന്നേ കുറ​യു​മാ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ വിദ്യാ​ല​യ​ങ്ങൾ കൂടു​കയും വിദ്യാ​ഭ്യാ​സ​മു​ള്ള​വർ ഏറു​കയും ചെയ്തി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കിലും മനു​ഷ്യർക്കി​ട​യി​ലുള്ള വിവേ​ച​ന​ങ്ങൾക്ക് കാര്യ​മായ കുറവ് ഇനി​യു​മു​ണ്ടാ​യി​ട്ടില്ലെ​ന്ന​താണു നേര്. ഇതിൽനിന്നും മനസിലാ​കുന്ന ഒരു കാര്യ​മു​ണ്ട്. വിദ്യാ​ഭ്യാ​സ​യോ​ഗ്യത കൊണ്ടു​മാത്രം ഒരാ​ളിന്റെ അറിവ് ഉയ​രു​ക​യില്ല എന്ന​താ​ണത്. വിദ്യാ​ഭ്യാ​സ​യോ​ഗ്യത നല്കു​ന്നത് കേവലം വിഷ​യ​ബോ​ധ​മാ​ണ്. വക്കീൽപരീക്ഷാ യോഗ്യ​ത​യുള്ള ഒരാ​ളി​നു​ള്ളത് നിയ​മ​ബോ​ധ​മാ​ണ്, മെഡി​ക്കൽ ബിരു​ദ​മുള്ളയാളിനുള്ളത് രോഗ​നിർണയ-​നിർമ്മാർജന ബോധ​മാ​ണ്. എൻജിനീ​യ​റിംഗ് യോഗ്യത നൽകുന്നത് നിർമ്മാ​ണ​ബോ​ധ​മാ​ണ്. ഈ വിഷ​യ​ബോ​ധ​ത്തി​നെ​ല്ലാ​മു​പരി പ്രാഥ​മി​ക​മായി ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കേണ്ട പൊതു​ബോ​ധ​മു​ണ്ട്. അത് സമ​താ​ബോ​ധ​മാ​ണ്.

പേരും പ്രതി​ഭയും കൊണ്ട് പല​തായി പിരിഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന എല്ലാ സൃഷ്ടി​ജാ​ല​ങ്ങളും പ്രപ​ഞ്ച​കർത്താ​വായ ജഗ​ദീ​ശ്വ​ര​നു​ വേറു​വേ​റായി ഇരി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. നിന്നിലും എന്നി​ലു​മി​രി​ക്കുന്ന ബോധം പല​താ​ണെ​ങ്കിലും ആ ബോധ​ത്തെ​യെല്ലാം ജ്വലി​പ്പി​ക്കുന്ന ഉറ​വിടം പല​താ​യി​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. മനു​ഷ്യർക്ക് അവര​വ​രു​ടെ ഹൃദയ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടെ​ങ്കിലും അതി​നെ​യെല്ലാം സ്പന്ദി​പ്പിച്ചുകൊ​ണ്ടി​രി​ക്കുന്ന ചൈതന്യം പല​താ​യിരി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. സമസ്ത മനു​ഷ്യ​രു​ടെയും ഉള്ളി​ലോടുന്ന രക്തത്തിന്റെ നിറവും മണവും ചുവയും ധർമ്മവും പല​താ​യി​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. പല​തായി കാണ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തി​ലെല്ലാം പല​തായി ഇരി​ക്കാ​ത്തത് യാതൊ​ന്നാണോ അതേ​പ്പ​റ്റി​യുള്ള അറി​വാണ് യഥാർത്ഥ അറി​വ്. ആ അറിവിനെ യഥാ​വിധി അറി​യു​ന്ന​വ​രാണ് അറി​വു​ള്ള​വർ. ഈ അറിവ് വിദ്യാ​ഭ്യാ​സ​യോ​ഗ്യ​ത​ കൊണ്ടു​മാത്രം സിദ്ധ​മാ​വു​ക​യി​ല്ല. എന്തെ​ന്നാൽ വിഷ​യ​ജ്ഞാനം വൈവിദ്ധ്യ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​തും വിവേ​ച​ന​ങ്ങൾക്ക് കാര​ണ​മാ​യി​ത്തീ​രുന്നതുമാണ്. യഥാർത്ഥ​ജ്ഞാനം എല്ലാ വിവേ​ച​ന​ങ്ങ​ളെയും വൈവി​ദ്ധ്യങ്ങ​ളെയും ഭസ്മീ​ക​രി​ക്കും. ഗുരു​ക്ക​ന്മാർ നല്കു​ന്നത് വിഷ​യ​ജ്ഞാ​ന​ത്തി​നു​പ​രി​യായ ഈ പര​മാർത്ഥ​ജ്ഞാ​ന​മാ​ണ്. അത് സമ്പാ​ദിക്കുമ്പോഴാണ് യേശു​ദേ​വൻ അരു​ളിയ സ്വർഗരാജ്യം ഭൂമി​യിൽ യാഥാർത്ഥ്യ​മാ​കു​ന്ന​ത്. ഗുരു​ദേ​വൻ അഭി​ല​ഷിച്ച എല്ലാ​വരും ആത്മ​സ​ഹോദ​ര​രായി വാഴുന്ന, സോദ​ര​ത്വേ​ന വാഴുന്ന, മാതൃ​കാ​ലോകം ലോകത്ത് യാഥാർത്ഥ്യ​മാ​കു​ന്ന​ത്.

ഇന്ന് വിദ്യാ​ഭ്യാസ യോഗ്യ​ത​കൾ നൽകുന്ന വിഷ​യ​ജ്ഞാനം കൊണ്ട് എല്ലാം സമ്പാ​ദി​ക്കാനാണു മനു​ഷ്യന്റെ ശ്രമം. ഇതാ​കട്ടെ മറ്റു​ള്ള​വ​രെ​യെല്ലാം പിന്തള്ളി തനിക്കു മുന്നേ​റാനുള്ള പ്രേര​ണ​യായി കലാ​ശി​ക്കു​കയും എല്ലാ​വർക്കു​മായി ദൈവം നീക്കിവച്ച​തിനെ തനി​ക്കായി ഒതു​ക്കി​വ​യ്ക്കാ​നുള്ള കൗശ​ല​ത്തിനു ശക്തി​യേ​റ്റു​കയും ചെയ്യു​ന്നു. ഈ പ്രവ​ണ​ത​യിൽ നിന്നാണ് ഭൂമി​യിൽ നരകം പണി​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​ത്. അതു​കൊണ്ട് യഥാർത്ഥ​ജ്ഞാ​ന​ത്തിന്റെ വെളി​വിൽ വിഷ​യ​ജ്ഞാ​നത്തെ സമീ​ക​രി​ക്കാ​നുള്ള ബുദ്ധിയും വൈഭ​വ​വു​മാണ് വിദ്യാ​ഭ്യാസത്താൽ നേടേ​ണ്ട​ത്. അപ്പോഴേ സർവരും സോദ​ര​ത്വേ​ന ​വാ​ഴുന്ന ലോകം അഥവാ സ്വർഗം തീർക്കാനാവൂ. ഈവിധം ഞാൻ എല്ലാ​വ​രി​ലേക്കും എല്ലാ​വരും എന്നി​ലേക്കും ഒന്നി​ക്കുന്ന ദൈവ​ഹി​ത​മായ ഒരു ലോക​ത്താണു നമ്മൾക്കാ​കവേ സുഖ​മായി ആഴാനും വാഴാനും സാധ്യ​മാ​വു​ന്ന​ത്.

ഒരി​ക്കൽ വലിയ വിദ്യാ​ഭ്യാസ യോഗ്യ​ത​യുള്ള ഒരു​വൻ നര​ക​ത്തെയും സ്വർഗ​ത്തെയും കു​റിച്ച് പ്രസം​ഗി​ക്കു​ന്നത് വിദ്യാ​ഭ്യാസ യോഗ്യത സമ്പാ​ദി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാത്ത ഒരു ഗുരു കേൾക്കാ​നി​ട​യാ​യി. പ്രസംഗം കേട്ട ഗുരു ഒടു​വിൽ അയാ​ളോടു ഒരു സംശയം ചോദി​ച്ചു.
'നിങ്ങൾ സ്വർഗവും നര​കവും എങ്ങ​നെ​യാ​ണു​ണ്ടാ​വു​ന്ന​തെന്നു കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടോ?'
ഉത്തരം പറ​യാ​നാവാതെ കുഴങ്ങിനിന്ന അയാ​ളോട് ഗുരു പറ​ഞ്ഞു. 'ബോധ്യം വന്നതേ പറ​യാ​വൂ. വരൂ. ഞാൻ നിങ്ങൾക്ക് സ്വർഗന​ര​ക​ങ്ങൾ ഉണ്ടാകു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ​യെന്ന് കാണി​ച്ചു​തരാം.'

അതു​കേട്ട് പ്രസം​ഗ​കനും അവിടെ കൂടി​യി​രുന്ന ജന​ങ്ങളും ഗുരു​വിനെ പിന്തു​ടർന്നു. അവർ ഒരു മാന്തോ​ട്ട​ത്തിനു നടു​വി​ലുള്ള പഴ​ക്ക​മേ​റിയ ഒരു കെട്ടി​ട​ത്തി​ലെ​ത്തിച്ചേർന്നു. ഇട​തു​ഭാ​ഗ​ത്തുള്ള ഒരു ഹാളിൽ കുറെ മനു​ഷ്യർ അന്യോന്യം കല​ഹിച്ചും ശപിച്ചും നിരാ​ശ​പ്പെട്ടും വിശന്നും കിട​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവ​രുടെ കൈക​ളെല്ലാം ഓരോരോ കോലുകളിൽ കെട്ടി​വയ്ക്ക​പ്പെട്ടി​രു​ന്ന​തി​നാൽ ആർക്കും തന്നെ സ്വന്തം കൈകൾ മട​ക്കാ​നാ​വു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഹാളിന്റെ മധ്യ​ത്തായി വലിയ പാത്ര​ത്തിൽ നിറയെ മാമ്പഴം നുറുക്കി വച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അതിനു ചുറ്റി​ലു​മായി ഒരു തീക്കുണ്ഠം എരി​യു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അതി​നാൽ മാമ്പ​ഴ​പാ​ത്ര​ത്തി​ന​ടു​ത്തേക്ക് ആർക്കും എത്താ​നും ആ​വു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഒരു മാമ്പ​ഴ​ക്കഷ്ണം പോലും സ്വന്ത​മാ​ക്കാ​നാ​തെ വിശന്നും അരിശം പൂണ്ടും മല്ലടിച്ചു നില്ക്കുന്ന അവരെ ക​ണ്ടിട്ട് ഗുരു പറ​ഞ്ഞു. 'ഇതാണ് നര​കം. ഇതാ​കട്ടെ ഇവർ മാത്രം ഉണ്ടാ​ക്കി​യ​താ​ണ്.'

അതി​നുശേഷം അതേ കെട്ടി​ട​ത്തിന്റെ വലതുഭാഗ​ത്തുള്ള മറ്റൊരു ഹാളി​ലേക്ക് ഗുരു അവരെ കൂട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​യി. അതി​നുള്ളിലും കുറെ മനു​ഷ്യരുണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവ​രുടെ കൈകളും ഓരോ കോലു​കളിൽ ബന്ധി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. അവി​ടെയും മാമ്പ​ഴ​പ്പാ​ത്രവും ചുറ്റിലും തീക്കു​ണ്ഠവുമുണ്ടാ​യി​രുന്നു. എന്നാൽ എല്ലാ​വരും സന്തോ​ഷ​വാ​ന്മാരായിരുന്നു. അവർ തമാ​ശ​കൾ പറ​യു​കയും ചിരി​ക്കു​കയും ചെയ്യു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. കാരണം അവർക്കാർക്കും വിശ​പ്പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നില്ല. അവർ ഓരോ​രു​ത്തരും തീക്കു​ണ്ഠ​ത്തി​ന​രി​കി​ലെത്തി തങ്ങ​ളുടെ കൈക​ളിൽ ബന്ധി​ക്കപ്പെ​ട്ടിരുന്ന കോലിൽ മാമ്പഴം കൊരു​ത്തെ​ടുത്തു മറ്റു​ള​ള​വ​രുടെ നാവി​ലേക്കു വച്ചു​കൊ​ടു​ക്കുന്ന കാഴ്ച ഗുരു എല്ലാ​വർക്കും കാണി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു. എന്നിട്ടു പറ​ഞ്ഞു. 'ഇതാണ് സ്വർഗം. ഇതു​ണ്ടാ​ക്കി​യ​താ​കട്ടെ ഇവർ മാത്ര​മാ​ണ്.'

ഇതു​പോ​ലെ​യാണ് ലോക​ജീ​വി​ത​വും. എല്ലാം എല്ലാ​വർക്കു​മായി ഈശ്വ​രൻ സൃഷ്ടിച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. സ്വന്ത​മാ​ക്കാ​നാ​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന​വൻ നര​കവും പങ്കു​വയ്‌ക്കാനാഗ്രഹിക്കുന്നവൻ സ്വർഗവും തീർക്കു​ന്നു. ഈ ലളി​ത​പാഠം ഉൾക്കൊ​ള്ളാൻ വിദ്യാ​ഭ്യാ​സ​യോ​ഗ്യത മാത്രം പോര. ഒരു​മ​യുടെ മാന​വി​ക​ജ്ഞാനം കൂടി വേണം.