ഒരാൾ ഒരു മല​യുടെ മുക​ളി​ലേക്ക് കയ​റു​ന്നതും അതേ മല​യുടെ മുക​ളി​ൽ നിന്ന് താഴേ​ക്കി​റ​ങ്ങു​ന്നതും ഒരു​പോ​ലെ​യാ​യി​രി​ക്കി​ല്ല. അയാ​ളുടെ ശരീ​ര​ത്തി​ന്റെയും ശ്വാസ​ഗ​തി​യു​ടെയും നില​യി​ലു​ണ്ടാ​കുന്ന വ്യത്യാ​സ​മാണ് അതി​നൊരു പ്രധാ​ന​കാ​ര​ണം. മറ്റൊന്ന് കയ​റ്റ​ത്തി​നും ഇറ​ക്ക​ത്തിനും വേണ്ടി​വ​രുന്ന ശരീ​ര​ച​ല​ന​ത്തിന്റെ ആകെ വേഗ​തയും വ്യത്യാ​സ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കും. അതു​പോലെ തന്നെ ഒഴു​ക്കുള്ള വെള്ള​ത്തിൽ നീന്തു​ന്നതും ഒഴു​ക്കി​ല്ലാത്ത വെള്ള​ത്തിൽ നീന്തു​ന്നതും ഒരേ നില​യിൽ ആയി​രി​ക്കു​കയു​മില്ല. ഇവി​ടെയും ശരീ​രചലന​ത്തിൽ സംഭ​വി​ക്കുന്ന വ്യതി​യാനം തന്നെ കാര​ണം.
പക്ഷേ ഇങ്ങ​നെ​യുള്ള വ്യതി​യാ​ന​ങ്ങ​ളാണ് പല​പ്പോഴും വിരുദ്ധ പരി​ത​സ്ഥി​തി​കളോടു സമ​ര​സ​പ്പെ​ട്ടു പോകാൻ ശരീ​രത്തെ പ്രാപ്ത​മാ​ക്കു​ന്ന​ത്. മറിച്ച് ഇത്തരം വ്യതി​യാ​ന​ങ്ങ​ളൊന്നും സ്വീകാ​ര്യ​മ​ല്ലെന്നു വന്നാൽ ശരീ​ര​ത്തിനു വൈവി​ദ്ധ്യമാർന്ന പരി​ത​സ്ഥി​തി​യോടു ഇണ​ങ്ങി​പ്പോകാൻ സാധി​ക്കില്ല. ഇതു​പോലെ ചിന്ത​യുടെ കാര്യ​ത്തി​ലു​മുണ്ട് വ്യതി​യാ​ന​ങ്ങൾ. വിഷ​യ​ത്തി​ന്റെയും സന്ദർഭ​ത്തി​ന്റെയും സ്ഥിതി​ഗ​തി​കൾക്ക​നു​സ​രിച്ച് വരുന്ന വ്യതി​യാ​ന​മാ​ണി​ത്. വിഷാ​ദ​പ​രമായ വിഷ​യ​ങ്ങ​ളിൽ ചിന്തി​ക്കു​ന്ന​തു​പോലെ ആഹ്ലാ​ദ​ക​ര​മായ വിഷ​യ​ങ്ങ​ളിൽ ഒരാൾക്ക് ചിന്തി​ക്കാ​നാ​വി​ല്ല. മനസിന്റെ വൈകാ​രി​ക​ ഘട​ന​യിലും ഇട​പെ​ട​ലിലും സംഭ​വി​ക്കുന്ന വ്യത്യസ്ത നില​ക​ളാണു അതി​നു​ കാ​ര​ണം.​ ഒരാൾ ഒരു പരീ​ക്ഷ​യിൽ വിജ​യി​ക്കുമ്പോഴും മറ്റൊരു പരീ​ക്ഷ​യിൽ പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ടു​മ്പോഴും അയാളുടെ മാന​സി​ക​നി​ല​ക​ളി​ലു​ണ്ടാ​വുന്ന വ്യതി​യാ​ന​ങ്ങൾ നിരീ​ക്ഷി​ച്ചാ​ൽ അത് ഒരു​പോ​ലെ​യാ​വില്ലെന്ന് മനസിലാ​ക്കാ​ൻ അധി​ക​ബു​ദ്ധി​യൊന്നും വേണ്ട. പക്ഷേ ഒരു കാര്യത്തിൽ ശ്രദ്ധ വേണം. അതാ​യത് ഏതു സാഹ​ച​ര്യ​ത്തോടും വേണ്ടുംവിധം ഇണ​ങ്ങി​ച്ചേ​രാൻ ശരീ​ര​ത്തിനു ആരോഗ്യം വേണ്ട​തു​പോലെ ഏതു വിഷ​യ​ത്തിലും മനസ് ഇട​പെ​ടു​മ്പോൾ അതിന്റെ വിജ​യ​ക​ര​മായ പരി​സ​മാ​പ്തിക്കു മനസിനും വേണ്ടത്ര ആരോഗ്യം വേണം. ശരീ​ര​ത്തിന്റെ ആരോ​ഗ്യ​ത്തിനു എല്ലാ അവ​യ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെയും സമ്യ​ക്കായ കൂടി​ച്ചേ​രൽ അഭി​ല​ഷ​ണീ​യ​മാ​ണെ​ങ്കിൽ മാന​സി​കാ​രോ​ഗ്യ​ത്തിന്റെ പരി​ര​ക്ഷക്ക് വേണ്ടത് ചിത്ത​പ്രസാ​ദമാ​ണ്. ബോധ​ത്തിന്റെ തെളി​മ​യിൽ നിന്നും ബുദ്ധി​യുടെ സ്ഥിര​ത​യിൽ നിന്നും ചിന്ത​യുടെ നേരൊ​ഴു​ക്കിൽ നിന്നു​മാണ് ചിത്ത​പ്രസാദം പ്രാപ്ത​മാ​കു​ന്ന​ത്.
പല​പ്പോഴും ചിന്ത​യുടെ നേർഗ​തി​യി​ല്ലാ​യ്‌മയാണ് മനു​ഷ്യനെ വല​യ്‌ക്കു​ന്ന​ത്. ചിന്തയ്‌ക്ക് എപ്പോഴും ഒരു ലക്ഷ്യസ്ഥാ​നവും ഒരു നായ​ക​സ്ഥാ​നവും ഉണ്ടാ​വ​ണം. വികാ​ര​ങ്ങ​ളാണു ചിന്തയെ നയി​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്കിൽ വിവേ​ക​വും, ആവേ​ശ​മാണ് നയി​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്കിൽ ബുദ്ധിയും ചുരു​ങ്ങി​പ്പോ​കാ​നി​ട​യു​ണ്ട്. അതു​കൊണ്ട് ചിന്ത​യുടെ നായ​ക​സ്ഥാനം എപ്പോഴും വിവേ​ക​ത്തി​നാ​വ​ണം. വിവേകം വികാ​ര​ത്തിനോ ആവേ​ശ​ത്തിനോ വശം​വ​ദ​മാ​യാൽ മനസ് ഭ്രമ​ത്താൽ മൂട​പ്പെ​ട്ടു​പോ​കും. വിവേ​ക​മ​തി​ക​ളെന്നു ധരി​ക്കു​ന്ന​വർ പോലും പല​പ്പോഴും ആവേ​ശ​ത്തിനും വികാ​ര​ത്തിനും വളരെ വേഗം സ്വാധീ​ന​പ്പെ​ട്ടു​ പോ​കു​ന്നുണ്ട്. ഒരുദാ​ഹ​രണം പറ​യാം.
വിദേ​ശത്ത് ജോലി​ചെ​യ്യുന്ന അഭ്യ​സ്ത​വി​ദ്യ​നായ യുവാവ് തന്റെ പിതാ​വിന്റെ പെട്ടെ​ന്നുള്ള മര​ണ​വാർത്ത​യ​റിഞ്ഞ് വളരെ ദുഃഖി​ത​നാ​യി. താൻ ഉടനെ തിരി​ക്കു​ക​യാ​ണെന്നും താൻ എത്തി​യിട്ടേ മൃത​ദേഹം സംസ്‌ക​രിക്കാനുള്ള ഏർപ്പാ​ടു​ക​ളി​ലേക്ക് കട​ക്കാവൂ എന്നും അയാൾ ബന്ധു​ക്കളെ അറി​യി​ച്ചു. അയാൾ ഉടൻതന്നെ നാട്ടി​ലേക്കു പുറ​പ്പെ​ട്ടു. വളരെ ക്ലേശിച്ച് എയർപ്പോർട്ടി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോ​ഴാണ് പാസ്‌പോർട്ട് കൈയി​ലില്ല എന്ന​റി​യു​ന്ന​ത്. ഉടൻ താമ​സ​സ്ഥ​ല​ത്തക്ക് മടങ്ങി പാസ്‌പോർട്ടു​മായി എയർപ്പോർട്ടി​ലെ​ത്തി​. പക്ഷേ അ​പ്പോ​ഴേക്കും നേരി​ട്ടുള്ള വിമാനം പുറ​പ്പെ​ടാ​റാ​യി​രു​ന്നു. പിന്നീട് അയാൾക്കു അടു​ത്ത​ദി​വസം ഇടയ്‌ക്ക് മാറി​ക്ക​യറി പോകേണ്ട മറ്റൊരു വിമാനടിക്ക​റ്റാണ് കിട്ടി​യ​ത്. ആ മാന​സി​ക​ സ​മ്മർദ്ദ​ത്തി​നിട​യിൽ മാറി​ക്ക​യ​റേണ്ട വിമാ​ന​ത്തിന്റെ ബോർഡിംഗ് പാസ് എവി​ടെയോ വെച്ച് നഷ്‌ടപ്പെ​ടു​കയും ചെയ്തു.​ അ​തോടെ അയാൾ യാത്ര തുട​രാ​നാ​വാതെ വിമാ​ന​ത്താ​വ​ള​ത്തിൽ കുടു​ങ്ങി​പ്പോ​യി. നാട്ടി​ലെ​ത്താനോ പിതാ​വിന്റെ ശവ​സം​സ്‌കാരം നട​ത്താനോ കഴി​യാതെ വന്ന​പ്പോൾ അയാൾ നിയ​ന്ത്രണം വിട്ട് പൊട്ടി​ക്ക​ര​ഞ്ഞു. ഇത് വിവേ​ക​മി​ല്ലാ​ത്ത​തും വികാ​ര​തീ​വ്ര​വു​മായ മാന​സി​ക​നി​ല​യുടെ ഫല​മാ​യു​ണ്ടാ​യ​താ​ണ്. പിന്നീ​ടാ​കട്ടെ അയാൾ ശാന്ത​നായി വീട്ടി​ലെ​ത്തി.
പൊട്ടി​ക്ക​ര​യ​ലിനു ഇങ്ങ​നെ​യൊരു ഗുണ​മു​ണ്ട്. നമ്മുടെ മനസിൽ അടക്കി​വെ​ച്ചി​രിക്കുന്ന വികാ​രത്തെ അത​ല്ലെ​ങ്കിൽ ആവേ​ശത്തെ ഇള​ക്കി​ക്ക​ള​യാൻ അതിനു കഴി​യും. മറ്റൊരു തര​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞാൽ പൊട്ടി​ക്ക​ര​ച്ചിൽ കണ്ണിനും മനസിനും കിട്ടുന്ന ഒരു സ്‌നാനമാ​ണ്. അത് പുതി​യൊരു കാഴ്ചയെ അല്ലെ​ങ്കിൽ പുതി​യൊരു മാന​സി​ക​നി​ലയെ നമുക്ക് ഒരു​ക്കി​ത്ത​രും. അപ്പോൾ പൊട്ടി​ക്ക​ര​യലിനു മുൻപു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന മാന​സി​ക​പിരിമു​റു​ക്ക​ത്തിൽ നിന്നു വിമു​ക്തി​യു​ണ്ടാ​വു​കയും എന്തി​നെയും നേരി​ടാ​നുള്ള പ്രതി​രോ​ധ​ശേഷി പുതു​തായി മനസിനു​ണ്ടാ​വു​കയും ചെയ്യും. ഈയൊരു മനശാ​സ്ത്ര​ വീ​ക്ഷ​ണ​മുള്ള വിഖ്യാത എഴു​ത്തു​കാ​ര​നാ​യി​രുന്നു അല​ക്സ്റ്റാൻ. അതു​കൊ​ണ്ടാണ് അദ്ദേഹം ലോക​ത്തോട് ഇങ്ങനെ വിളിച്ചു പറ​ഞ്ഞ​ത്. Perhaps our eyes need to be washed by our tears once in a while, so that we can see Life with a clearer view again. (ഇട​യ്‌ക്കൊക്കെ നമ്മുടെ കണ്ണു​കളെ കണ്ണീ​രിനാൽ കഴു​കേ​ണ്ട​താ​ണ്. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ അത് നമ്മെ ജീവി​തത്തെ വീണ്ടും വ്യക്ത​മായി കാണാൻ സഹായി​ക്കും.)
അതു​കൊണ്ട് ചിന്തയെ വികാ​രാ​വേ​ശ​ങ്ങളുടെ ചുഴിയിൽ വീഴാൻ അനു​വ​ദി​ക്കാതെ വിവേ​ക​ത്തിന്റെ ചര​ടിൽ ബന്ധി​പ്പിച്ച് നയി​ക്ക​ണം. മല​യി​റ​ങ്ങു​മ്പോഴും ഒഴു​ക്കുള്ള വെള്ള​ത്തിൽ നീന്തു​മ്പോഴും നാം നമ്മുടെ ശരീ​രത്തെ അതി​ന് അനു​സൃ​ത​മാ​ക്കി ബോധവും ബുദ്ധിയും കൊണ്ടു നയി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ. അങ്ങനെയായാൽ ലക്ഷ്യം അന്യ​മാ​വു​ക​യി​ല്ല. വ്യക്ത​ത​യി​ല്ലാ​യ്മ​യാണു നമ്മെ പല​പ്പോഴും ബദ്ധ​നാ​ക്കു​ന്ന​ത്. വ്യക്ത​ത​യി​ല്ലായ്മ വളർന്നു വരു​ന്നത് സത്യത്തെ കാണാ​തി​രി​ക്കു​മ്പോഴും വിവേകം തെളി​യാ​തി​രി​ക്കു​മ്പോഴും ബുദ്ധി ഭ്രമി​ക്കു​മ്പോഴു​മാ​ണ്. ഈ അവ​സ്ഥ​യ്‌ക്കാണു ഗുരു​ദേ​വ​തൃ​പ്പാ​ദ​ങ്ങൾ കെടു​മതി എന്നു പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​ത്. മതി എന്നാൽ ബുദ്ധി എന്നാ​ണ്. ബുദ്ധി കെട്ടി​രി​ക്കുന്ന നില​യാണ് കെടുമ​തി. അതാ​യത് ഇല്ലാ​ത്ത​തെല്ലാം ഉള്ള​തു​പോലെ തോന്നിച്ചു വ്യവ​ഹ​രി​ക്കുന്ന അവ​സ്ഥ.
കെടു​മതി കാണു​ക​യി​ല്ല, കേവ​ല​ത്തിൽ
പെടു​വ​തി​നാ​ല​നിശം ഭ്രമി​ച്ചി​ടു​ന്നു.
അതി​നാൽ വ്യക്തത പുലർത്തുന്ന മാന​സി​ക​നി​ലയും മാന​സി​കാ​രോ​ഗ്യവും കൈവി​ടാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​വന് ഏതു പരി​ത​സ്ഥി​തി​യിലും ജീവി​ത​ത്തി​ലു​ണ്ടാ​കുന്ന വ്യതി​യാ​ന​ങ്ങൾക്കനു​സൃ​ത​മായി ചിന്തയെ വിവേ​കപൂർവം നയി​ക്കാനാവും. അവ​നാണ് ബുദ്ധി​സ്ഥി​രൻ.