ഒരാൾക്കു രണ്ടു കാലു​ക​ളു​ണ്ടെ​ങ്കിലും രണ്ടി​ട​ത്തേക്ക് ഒരേനേരം നട​ക്കാനാവുമോ? കഴിയില്ല. അതു​പോലെ മൂക്കിനു രണ്ടു ദ്വാര​ങ്ങ​ളു​ണ്ടെ​ങ്കിലും ഒന്നി​ലൂടെ ശ്വാസം എടു​ക്കാനും മറ്റൊ​ന്നി​ലൂടെ ശ്വാസം വിടാനും ഒരേനേരം കഴി​യുമോ? അതി​നു​മാ​വി​ല്ല. എന്തു​കൊ​ണ്ടാണു രണ്ടായി പിരി​ഞ്ഞി​രുന്നിട്ടും രണ്ടു കാര്യ​ങ്ങളെ വെവ്വേറെ നിർവഹി​ക്കാ​നാ​വാ​ത്ത​വിധം ഇവയെ ഒന്നി​നോ​ടൊന്നു ചേർത്തു​വെ​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​ത്? ഒരുപക്ഷേ ഇത് വളരെ ബാലി​ശ​മായ ചോദ്യ​മാ​യി തോ​ന്നാം. എന്നാൽ ഇതേ​പ്പ​റ്റി​യൊ​ക്കെ​ ചിന്തയുണ്ടാ​യാൽ അത് തത്ത്വ​വി​ജ്ഞാ​ന​ങ്ങ​ളി​ലേക്ക് കട​ന്നു​ചെല്ലാ​നുള്ള പുതിയ വഴി​കൾ തുറ​ന്നു​ത​രും.

ഈ പ്രപ​ഞ്ച​ത്തിലെ ഏതൊരു സൃഷ്ടിക്കു പിന്നിലും നിയു​ക്ത​ത​യു​ടേ​തായ ഒരു നിശ്ച​യ​മു​ണ്ടെ​ന്നത് തർക്ക​മറ്റ കാര്യ​മാ​ണ്. ഈ ജന്മ​ത്തിൽ അല്ലെ​ങ്കിൽ ഈ സൃഷ്ടി​കാ​ല​ത്തിൽ യാതൊ​ന്നാണോ നിർവഹി​ക്കപ്പെ​ടേ​ണ്ടതാ​യി​ട്ടു​ള്ളത് അതി​നെ​യാണ് ഇവിടെ നിയു​ക്തത എന്ന് പറ​ഞ്ഞതു​കൊണ്ട് അർത്ഥ​മാ​ക്കു​ന്ന​ത്. ഈ പ്രകൃ​തി​യിൽ ജാത​മായി വരു​ന്ന​വ​യെല്ലാം അവ​യുടെ നിയു​ക്ത​ത​യിൽ നിന്നും വ്യതി​ച​ലി​ച്ചു​പോ​ക​രു​തെ​ന്നതാണ് പ്രപ​ഞ്ച​നി​ശ്ച​യം. ഈ നിയു​ക്ത​ത​യെ​ക്കു​റിച്ചു ബോധ​മു​ള്ള​വൻ മനു​ഷ്യൻ മാത്ര​മാ​ണ്.
ഒന്നിന് ഈ ജന്മ​ത്തിൽ എന്താണോ ലോകത്ത് നിർവഹി​ക്കാനു​ള്ളത് അതാണ് അതിന്റെ ധർമ്മം. ഈ ധർമ്മ​ത്തിൽ നിന്നും യാതൊ​ന്നിനും അക​ന്നു​ പോ​കാനാവി​ല്ല. അതിന്റെ പ്രത്യക്ഷ ഉദാ​ഹ​ര​ണ​മാണു ഇവിടെ മുൻപ് സൂചി​പ്പിച്ച കാലിന്റെയും മൂക്കി​ന്റെ​യും കാര്യ​ങ്ങൾ. ഓരോ സൃഷ്ടി​കൾക്കും അതി​ന്റെയുള്ളിലെ സൃഷ്ടി​കൾക്കും (മ​നു​ഷ്യ​ശ​രീ​രവും ആ ശരീ​ര​ത്തി​നു​ള്ളിലെ അവ​യ​വ​ങ്ങ​ളു​മെ​ന്ന​പോ​ലെ) ഓരോരോ ധർമ്മ​ങ്ങൾ അനു​ഷ്ഠി​ക്കാ​നു​ണ്ട്. ആ ധർമ്മാ​നു​ഷ്ഠാ​ന​ത്തിന്റെ പാല​ന​ത്തിൽ നിന്നും വ്യതി​ച​ലി​ക്കാ​നാ​വാത്ത ഘടനയുള്ള​തു​കൊ​ണ്ടാണ് നമ്മുടെ കാലു​കൾ ഒരി​ട​ത്തേ​ക്കു​മാത്രം സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്ന​തും നാസാ​ര​ന്ധ്ര​ങ്ങൾ ഒന്നു​പോലെ പ്രവർത്തി​ക്കു​ന്ന​തു​മെന്ന് മനസിലാ​ക്ക​ണം. ശരീ​ര​ത്തിലെ എല്ലാ കോശ​ങ്ങളും എല്ലാ അംഗ​ങ്ങളും ഓരോരോ ധർമ്മ​പ​രി​പാ​ല​ന​ത്തിൽ വ്യാപൃ​ത​രാ​യി​രി​ക്കു​ന്നത്, ശരീ​ര​ത്തിനു അതി​ന്റെ​യാകെ ധർമ്മം പിഴവ് കൂടാതെ നിർവ​ഹി​ക്ക​പ്പെ​ടാൻ വേണ്ടി​യാ​ണ്. അപ്പോ​ഴാണ് ശരീരം അതിന്റെ നിയാ​മ​ക​നായ ശരീ​രിക്കു വിധേ​യ​പ്പെ​ട്ട​താ​കു​ന്ന​ത്. അല്ലെ​ങ്കിൽ ശരീ​രവും ശരീ​രിയും എപ്രകാര​മാണോ പര​സ്പ​ര​പൂ​ര​ക​മായി ഇരി​ക്കേ​ണ്ടത് അപ്ര​കാ​ര​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​ത്.

ഇങ്ങനെ നമ്മുടെ ധർമ്മം നേരാം​വിധം തിരി​ച്ച​റി​യാനും അത് വേണ്ടും​ വിധം നിർവ​ഹി​ക്കാനും പ്രഥമവും പ്രധാ​ന​വു​മായി വേണ്ടത് ശ്രദ്ധ​യാ​ണ്. ശ്രദ്ധ​ കൊ​ണ്ടാണു നമ്മൾ നമ്മുടെ ജീവി​ത​ത്തി​നു ആധാ​ര​മൊ​രു​ക്കേ​ണ്ട​ത്. ആധാ​ര​മി​​ല്ലാ​ത്ത ​ഭൂമിക്കു ഒ​രു​വൻ എങ്ങ​നെ​യാണാ ഉട​മ​യ​ല്ലാ​താ​യി​രി​ക്കു​ന്നത് അതു​പോലെയാണു ശ്രദ്ധ​യി​ല്ലാ​യ്മ​കൊണ്ട് ഒരു​വനു അവന്റെ ജീവിതം കൈവി​ട്ടു​പോ​കു​ന്ന​തും. ചുരു​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാൽ ശ്രദ്ധ​യാണ് നമുക്ക് വേണ്ട​തെല്ലാം തരുന്നതും ശ്രദ്ധ​യി​ല്ലാ​യ്മ​യാണു നമുക്കു വേണ്ട​തി​നെ​യെല്ലാം നഷ്ട​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തും.

അതു​കൊ​ണ്ടാണു നമ്മുടെ ഋഷി​മാരും ഗുരു​ക്ക​ന്മാ​രു​മെല്ലാം നമ്മൾ ശ്രദ്ധ​യു​ള്ള​വ​രാ​യി​ത്തീ​ര​ണ​മെന്ന് ഉപ​ദേ​ശി​ച്ചത്. സ്വന്തം ജീവി​തത്തെ സ്വർഗീയ​മാ​ക്കു​ന്നതും നര​ക​തു​ല്യ​മാ​ക്കു​ന്നതും നമ്മുടെ ശ്രദ്ധയും ശ്രദ്ധ​യി​ല്ലാ​യ്മ​ക​ളു​മാ​ണ്. പാത്തർ നോസ്റ്റർ എന്ന​റി​യ​പ്പെ​ടുന്ന ജറു​സ​ലേ​മിലെ ലോക​പ്രശസ്ത​ദേവാ​ലയം പടു​ത്തു​യർത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നി​ടത്തു വച്ചാണ് 2000 കൊല്ല​ങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് യേശു​ദേ​വൻ തന്റെ ശിഷ്യ​ന്മാരെ ആദ്യ​മായി പ്രാർത്ഥി​ക്കാൻ പഠി​പ്പി​ച്ച​ത്. സ്വർഗ​സ്ഥ​നായ ഞങ്ങ​ളുടെ പിതാ​വേ... എന്നു തുട​ങ്ങുന്ന ആ പ്രാർത്ഥന ഭക്തന്റെ ശ്രദ്ധ അവന്റെ പിതാ​വാ​യി​രി​ക്കുന്ന ദൈവ​ത്തിലും ദൈവ​ത്തിന്റെ ശ്രദ്ധ അവന്റെ വിനീ​ത​ദാ​സ​നാ​യി​രി​ക്കുന്ന ഭക്ത​നിലും പര​സ്പരം സമർപ്പി​ത​മാ​ക​ണ​മെ​ന്ന​തിന്റെ ഏറ്റവും വലിയ അപേ​ക്ഷ​യാ​ണത്.

20-ാം നൂറ്റാ​ണ്ടിൽ ഗുരു​ദേ​വ​തൃ​പ്പാ​ദ​ങ്ങൾ സമസ്ത മനു​ഷ്യർക്കും ഒരു​പോലെ ഒന്നു​പോലെ പ്രാർത്ഥി​ക്കു​ന്ന​തി​നായി രചിച്ചു നല്കിയ പ്രാർത്ഥ​നാ​കൃ​തി​യാണ് ദൈവ​ദ​ശകം. ദൈവമേ കാത്തു​കൊൾക​ങ്ങ്... എന്നു തുടങ്ങി വാഴണം വാഴണം സുഖം എന്ന​വ​സാ​നി​ക്കുന്ന ഈ പ്രാർത്ഥ​നയും ശ്രദ്ധ​യുടെ പ്രാർത്ഥ​നാ​നിർഭ​ര​മായ കര​ക​വി​യ​ലാ​ണ്. ഭക്തന്റെ ഉള്ളം ദൈവ​ത്തിൽ അസ്പ​ന്ദ​മാ​യി​ത്തീ​ര​ണ​മെ​ന്നാണ് ഇതിലെ ഒര​പേ​ക്ഷ. ഒന്നിന്റെ വിവി​ധ​ങ്ങ​ളായി കാണ​പ്പെ​ടുന്ന ആഴിയും തിരയും കാറ്റും ആഴവും പോലെ പലതു​ക​ളാ​യി​രി​ക്കുന്ന സർവച​രാ​ച​ര​ങ്ങളും ഇല്ലാ​ത്തത് ഉള്ളതായും ഉള്ളത് ഇല്ലാ​ത്ത​തായും തോന്നി​പ്പി​ക്കുന്ന മായയും ഇവ​യ്‌ക്കെല്ലാം ആധാ​ര​മായി വിള​ങ്ങു​ന്ന ദൈവവും വേറ​ല്ലെ​ന്ന ബോധ​ത്തി​ലേക്ക് ഭക്തനെ ഉയർത്ത​ണ​മെ​ന്ന​താണു ദൈവ​ദ​ശകം നല്കുന്ന മറ്റൊരു ബോധ​നം. ഇപ്ര​കാരം ഭക്തന്റെ ഉണ്മ​യെ പര​മാ​ത്മാ​വിന്റെ ഉണ്മ​യി​ലേക്കും പര​മാ​ത്മാ​വിന്റെ ഉണ്മയെ ഭക്തന്റെ ഉണ്മ​യി​ലേക്കും ശേഷി​പ്പി​ല്ലാതെ പാര​സ്പ​ര്യ​പ്പെ​ടു​ത്തുന്ന ഒരു മഹ​നീ​യ​മായ പ്രാർത്ഥ​ന​യാണു ദൈവ​ദ​ശ​കം. ഇത് ശ്രദ്ധ​യുടെ അച​ഞ്ച​ലത കൊണ്ട് ദൈവ​ത്തിന്റെ സ്വരൂ​പ​ത്തിൽ സമർപ്പി​ത​മാ​കാൻ നമ്മെ പാക​പ്പെ​ടു​ത്തുന്ന വിശിഷ്ടമായൊരു പ്രാർത്ഥ​ന​യാ​ണ്. ഇങ്ങനെ പ്രാർത്ഥ​ന​യിൽ പ്രബോ​ധ​ന​ത്തെയും പ്രബോ​ധന​ത്തിൽ പ്രാർത്ഥ​ന​യെയും സമ​ഞ്ജ​സ​മായി ഇണക്കി ഗുരു​ദേ​വൻ ആവി​ഷ്‌ക​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നത് മനു​ഷ്യ​ജ​ന്മ​ത്തിന്റെ നിയു​ക്ത​ത​യെ​ന്തെന്നു പ്രാർത്ഥ​കനെ ബോദ്ധ്യ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ കൂ​ടി​യാ​ണ്. പ്രാർത്ഥ​ന​യി​ല്ലാത്ത പ്രബോ​ധ​നവും പ്രബോ​ധ​ന​മി​ല്ലാത്ത പ്രാർത്ഥ​നയും പ്രയോ​ജ​ന​പ്പെ​ടി​ല്ലെന്ന തിരി​ച്ച​റിവും ദൈവ​ദ​ശകം നമുക്ക് നല്കു​ന്നു​ണ്ട്.
ജീവ​ശ​രീ​ര​ത്തിന്റെ ഓരോ അണു​വിലും പ്രാണ​ധാ​ര​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​പോലെ നമ്മുടെ ജീവി​ത​ത്തിന്റെ ഓരോ അംശ​ത്തിലും ശ്രദ്ധ സമർപ്പി​ത​മായി നില​കൊ​ള്ള​ണമെന്നു​ സാ​രം.
ഒരി​ക്കൽ ദത്താ​ത്രേ​യൻ എന്ന അവ​ധൂ​തൻ ഒരു ജലാ​ശ​യ​ത്തിന്റെ വര​മ്പിൽ മത്സ്യത്തെ പിടി​ക്കാൻ നില്ക്കുന്ന ഒരു കൊക്കിനെ കണ്ടു. കുറച്ചു കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ എവിടെ നിന്നോ പ്രത്യ​ക്ഷ​പ്പെട്ട ഒരു വേടൻ നിശ​ബ്ദ​നായി അതി​നെ അമ്പെയ്തു വീഴ്‌ത്താൻ തക്കംപാർത്തു നിന്നു. ഇതൊ​ന്നു​മ​റി​യാതെ എന്താണോ തേടു​ന്നത് അതി​നായി മാത്രം മുഴു​വൻ ശ്രദ്ധ​യു​മർപ്പിച്ചു നില്ക്കുന്ന ആ കൊക്കിനെ അപ്പോൾ ദത്താ​ത്രേ​യൻ തൊഴു​തു. എന്നിട്ട് ഇപ്ര​കാരം പ്രാർത്ഥി​ച്ചു. നിന്നെ​പ്പോലെ ഞാനും ധ്യാന​ത്തിലും ബ്രഹ്മ​ച​ര്യ​ത്തിലും ധർമ്മ​ത്തിലും പിൻതി​രിഞ്ഞു നോക്കാ​ത്ത​വിധം ശ്രദ്ധ​യു​ള്ള​വനാ​യി​ത്തീ​രട്ടെ. ഈ വിധം ശ്രദ്ധ​കൊ​ണ്ടാണു നമ്മുടെ ജീവിതത്തെ ഉണ്ടാ​ക്കേ​ണ്ടതും വളർത്തേ​ണ്ടതും നില​നിറുത്തേ​ണ്ട​തും. അതി​നാ​യാൽ നമ്മൾ ചെയ്യേ​ണ്ട​തെന്തോ അതു ചെയ്യു​കയും ചെയ്യ​രു​താ​ത്ത​തെന്തോ അതു ചെയ്യാ​തി​രി​ക്കു​കയും ചെയ്യുന്ന ജീവി​ത​ത്തി​ന് ഉ​ട​മ​യാ​യി​ത്തീ​രും.