ചിതലരിച്ച ഏതോ രാത്രിതൻ അന്ത്യയാമങ്ങളിൽ
എൻ ഏകാന്തതയുടെ ജാലകപ്പടിയിൽ
കൂമനായ് നീ വന്നു ചോദിച്ചു:
നീണ്ടു നീണ്ടു നരകിച്ച ഈ ജീവിതം
ഞാനെടുക്കട്ടെ,
കരിഞ്ഞുണങ്ങിയ നിൻ
സ്വപ്നങ്ങളുടെ അസ്ഥികൂടങ്ങൾ
ഒരാവർത്തി പുണരട്ടെ,
ഉന്മാദങ്ങളുടെ വിളനിലങ്ങളിൽ
തോരണം ചാർത്താൻ.
#
മുങ്ങാക്കയങ്ങളിൽ നിലവെള്ളം ചവുട്ടി
ഞാനെന്റെ ശിലാലിഖിതങ്ങളെ ശപിക്കുമ്പോൾ നീയൊരു
നീലത്തിമിംഗലമായ് വന്നു മന്ത്രിച്ചു:
നേർത്തുലഞ്ഞ നിൻ നെഞ്ചകങ്ങളിൽ
ദന്തങ്ങളാഴ്ത്തി ആനന്ദിക്കട്ടെ,
നിൻ സൗഗന്ധികങ്ങളിൽ
നിശാവസ്ത്രങ്ങളിൽ
മദജലത്തിന്റെ കാമനയായ്.
#
പിന്നെ ഏതോ പുലർവെളിച്ചത്തിൽ

ഗ്രാമവീഥിയിൽ നിന്ന് നീ
ഉറക്കെ വാചാലനായ്:
വിൽക്കാനുണ്ടോ പഴയ രോദനങ്ങൾ?
രതിയുടെ സുതാര്യ വസ്ത്രകഞ്ചുകങ്ങൾ?

കസവുകൾ? ഉടഞ്ഞുപോയ
ജീവിതശകലങ്ങൾ?
തകർന്ന കിനാവുകൾ?
മനസ്സിന്റെ നിശ്ചലചിത്രങ്ങൾ?
നിർവികാരരേണുക്കൾ?
എന്നിലെ നിസ്സഹായത
പൂത്തുലഞ്ഞപ്പോൾ നീ
അടുത്ത നാൽക്കവലയിൽ
ആവർത്തന മൊഴികളെ
ലാളിച്ചു നടന്നു:
ഉണ്ടോ പഴയ തകർന്ന ഹൃദയങ്ങൾ?

കനലുകൾ വേവിച്ച ശീൽക്കാരങ്ങൾ?
തുന്നിച്ചേർക്കാനാകാത്ത സമസ്യകൾ?
മരണത്തെ ഭയക്കുന്ന മരുപ്പച്ചകൾ?
#
വർണങ്ങളില്ലാത്ത ചിത്രങ്ങൾ വരയുമ്പോൾ
അവയുടെ കൊഴുത്ത ശരീരസൗകുമാര്യങ്ങൾ
സൂര്യകിരണമായ് വളരുമ്പോൾ
നീ കാമക്കണ്ണുമായ് വന്ന് പതുക്കെ
വളരെ പതുക്കെ ഉരുവിട്ടു:
വർണ്ണച്ചെപ്പുകൾ വേണോ?
ജീവനുറ്റ നിറങ്ങളുടെ നെരിപ്പോടുകൾ,
നിറച്ചാർത്തുകൾ, നിന്റെ
ഉൾവിളികളിൽ മദനസൂത്രത്തിന്റെ
വർണരേണുക്കൾ നിറയ്ക്കുവാൻ?
#
ഏതോ നിഗൂഢ സ്വപ്നങ്ങൾ തൻ
പ്രണയലാസ്യങ്ങളിൽ ഞാനും അവനും
ഉൾച്ചേർന്നു ലയിക്കുമ്പോൾ
നീ വന്നു, കഴുകനായ്, കടലായ്, കാറ്റായ്,
കാർമേഘമായ്, കിരാതപ്പൊലിമയായ്,
എന്റെ സ്‌ത്രൈണവിഭ്രമത്തിന്റെ
താക്കോൽപ്പഴുതിലൂടെ
എല്ലാം കവർന്നെടുക്കാൻ.
കാരിരുമ്പിന്റെ നൂറായിരം
സൂചിമുനകൾ എൻ ദീപ്തസൗഭഗങ്ങളിൽ
ആഴ്ന്നിറങ്ങുന്നത് ഞാനറിയുന്നു:
ഉത്തിഷ്ഠത, ജാഗ്രത?